ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΟΓΔΟΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ

Ο Γερμανικός άξονας υπέταξε τις ανίκανες ηγεσίες της Ε.Ε

  

ι. Η   Ε.Ε, σήμερα, πνέει τα λοίσθια- Χρειάζεται αλλαγή  πολιτικής.

Η σύνοδος κορυφής  της 25^ης Μαρτίου 2010 των 27 κρατών της Ε.Ε και όλα τα επακολουθήσαντα γεγονότα με τελευταίο την πιο σκληρή  απόφαση του eurogroup ενάντια στον κυπριακό  λαό και τον  Ελληνισμό,- και όχι μόνο- έδωσε το καίριο δυνατό κτύπημα στην πολυσυζητημένη δήθεν Ενωμένη Ευρώπη. Η σημερινή «σιδηρά» Καγκελάριος της Γερμανίας, με την παρέα της, κέρδισε μια μεγάλη πολιτική μάχη, υποτάσσοντας στην κυριαρχία της τις ανίκανες ηγεσίες των άλλων κρατών- μελών, διότι, όπως αποδεικνύεται αυτές (οι ηγεσίες)  απλά συντηρούν το ασανσέρ του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και δεν ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα των μικρών κρατών – μελών. Γι’ αυτό, ο Ευρωσκεπτικισμός σήμερα κερδίζει  έδαφος και πρέπει να συναποφασίσουμε, ως λαοί  και «κράτη –έθνη»,  να αντιμετωπίσουμε από σήμερα την κατάσταση για το αύριο, που διαφαίνεται αβέβαιο και σκοτεινό. Η Ε.Ε σήμερα βρίσκεται σε μια βαθιά οικονομική, δομική και θεσμική  κρίση, που πολύ δύσκολα θα την ξεπεράσει, αφού τα συμφέροντα των «μεγάλων» είναι αντίθετα από τα συμφέροντα  των «μικρών»  κρατών - μελών και οι μεγάλοι θέλουν, είτε να επιβάλλονται, είτε και  να εξαφανίσουν, ως οντότητες και έθνη, τους μικρούς λαούς. Επειδή, όμως,  ελεύθεροι άνθρωποι και λαοί είναι αυτοί που σκέπτονται διαφορετικά από τους άλλους, είναι καιρός να σκεφτούμε και να συναποφασίσουμε διαφορετικά, για τους εξής παρακάτω  λόγους :

             Ενδεικτικά αναφέρεται πως  η  σημερινή «Ενωμένη Ευρώπη»:

α)  Είναι κατ’ επίφαση  ενωμένη, ενώ στην πραγματικότητα είναι διχασμένη. Μέσα στην «Ε.Ε» συντηρούνται τάσεις και ομάδες με διαφορετικά και συγκρουόμενα  συμφέροντα από τις άλλες χώρες – μέλη, αλλ’  ακόμα και με εχθρικές και υπεροπτικές συμπεριφορές και διαθέσεις  απέναντι στα μικρότερα κράτη- μέλη.

β)  Η Ευρώπη δεν έχει δικό της  Σύνταγμα, δηλαδή κανόνες «Κοινού Δικαίου»  και ο κάθε ισχυρότερος, με ντιρεκτίβες και αποφάσεις διορισμένων επιτρόπων, επιβάλλεται στον πιο αδύνατο. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχουν κανόνες Δικαίου,  που να καθιερώνουν την Ευρώπη των Λαών και των πολιτισμών, αλλά «δίκαιό» της είναι οι προκατασκευασμένες  συμφωνίες των εγκάθετων ισχυρών και τεχνοκρατών, που λειτουργούν ερήμην των λαών.

γ) Δεν έχει εγκαθιδρύσει δικό της Ευρωστρατό και  Ευρωαστυνομία, που να εξασφαλίζουν  ι) τη φύλαξη των συνόρων της, την εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα των χωρών – μελών της, καθώς και την καταπολέμηση της διεθνούς εγκληματικότητας και  ιι) την  ισορροπία ισχύος απέναντι σε δυνάμεις με στρατιωτική δύναμη, όπως το ΝΑΤΟ, που είναι φερέφωνο των ΗΠΑ και υπηρετεί τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς μιας υπερδύναμης, με αποτέλεσμα η Ε.Ε να αποτελεί το άβουλο δεκανίκι τους, για να επιβάλει τους πολέμους στους λαούς, τους οποίους   θέλουν να έχουν  στην κυριαρχία τους.

 δ) Η αρχή της αλληλεγγύης είναι  θεωρητική και πρακτικά ανύπαρκτη ανάμεσα στα μέλη της, με συμπεριφορές,  των πιο ισχυρών, υπεροπτικές και εγωϊστικές, από θέσεως ισχύος,  προς αυτά, που τα απειλούν να τα πετάξουν έξω, σαν παρίες,  από την ευρωζώνη. ε) Στους κόλπους της Ε.Ε» πρυτανεύουν οι ισχυρές δυνάμεις, οι οποίες σχηματίζουν μέτωπα, είτε ανάμεσά τους, είτε με άλλες δυνάμεις, εκτός αυτής, που αποβαίνει σε βάρος των μικρών κρατών –μελών της Ένωσης.

 Μερικά παραδείγματα θα μας πείσουν περί αυτών, ήτοι:

1)   Η Αγγλία δεν δέχθηκε να μπει στο Ευρώ, έχοντας το εθνικό νόμισμα, τη λίρα της, πράγμα που διατηρεί την κρατική της οντότητα, μέσα σε μια Ε.Ε, που τα άλλα κράτη- μέλη, έχασαν ή θα χάσουν μέρος της  εθνικής τους κυριαρχίας, διότι κράτος, που δεν έχει δικό του  νόμισμα, δεν είναι κράτος κυρίαρχο. Επίσης, η Αγγλία είναι προσδεμένη στο άρμα των ΗΠΑ, των οποίων  αποτελεί  τον  «Δούρειο Ίππο» και παραλληλίζεται, ενίοτε ή και πολλές φορές,  με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, τόσο στη Μεσόγειο, όσο και στην περιοχή των Βαλκανίων και σε ολόκληρη την υφήλιο. Οι Άγγλοι δεν εννοούν να ξεχάσουν, σήμερα, ότι δεν είναι η «Μεγάλη Βρετανία» του χθες  και, ως εκ τούτου, έχουν το κόμπλεξ της αυτοκράτειρας δύναμης.

              2)   Η σημερινή ενωμένη Γερμανία έχει μέσα της  ακόμα τον Χίτλερ, τηρουμένων, βέβαια, των σημερινών αναλογιών, κάτω από τον οποίο δεν έπαψε να κρύβεται ο πανγερμανισμός, πράγμα που θέλει να υποτάξει μικρότερα κράτη- μέλη στην απόλυτη οικονομική της κυριαρχία επί του παρόντος και αύριο, γιατί όχι και την εθνική τους.

3)   Η Γαλλία, η οποία «είχε σπάσει», προς στιγμήν, το Γερμανο-Γαλλικό άξονα, επί   Σαρκοζί, ο οποίος  αντιλήφθηκε που το πηγαίνει η Γερμανία της Μέρκελ, γι’ αυτό και για πολλούς άλλους λόγους, τάχθηκε μεν υπέρ της μεσογειακής πολιτιστικής Ελλάδας, αλλά στη Σύνοδο υπέκυψε εκ νέου στο νέο άξονα της κ. Μέρκελ, συνεχίζοντας την ίδια σχεδόν πολιτική και ο σημερινός πρόεδρος  κ. Ολάν.  Οι χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης, που είναι στην «Ε.Ε»,  όπως Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία κ. ά,  σχημάτισαν εσωτερικό πόλο με τη Γερμανία σε βάρος  των χωρών του νότου, όπως την Ελλάδα και στη συνέχεια  επεκτάθηκε στην Πορτογαλία, την  Ισπανία, την Ιταλία, η οποία βρίσκεται σε πολιτική κρίση. Εξάλλου και Χώρες  εκτός Ευρώπης, όπως η Τουρκία, που,  υπήρξε  σύμμαχος της άλλοτε  χιτλερικής Γερμανίας, θα ταχθεί στο Γερμανικό άξονα, αν  η πρώτη μπει στην Ε.Ε και  που σήμερα, δυστυχώς, δεν πιέζεται από την Ε.Ε, να φύγει, αφενός ο Αττίλας από την Κύπρο και αφετέρου να μην παραβιάζεται  καθημερινά ο εναέριος χώρος της Ελλάδος και να μην  απειλείται με casus belli, ενώ και οι δυο αυτές Χώρες (Ελλάδα- Κύπρος) είναι μέλη  της. Και τούτο γιατί η Γερμανία από τη μια θέλει να πουλάει όπλα στη Χώρα μας και από την άλλη μάς αρνείται την οικονομική βοήθεια,  στα πλαίσια της Ένωσης, βάζοντας στο παιχνίδι και το  Δ.Ν.Τ.

ιι. Χρειάζεται μια άλλη «Νέα Ενωμένη Νότια  Ευρώπη των Λαών και των πολιτισμών».-Το όραμα του Ρήγα Φεραίου πρέπει  να γίνει πραγματικότητα.

 Με τα παραπάνω δεδομένα, που δεν εξαντλούνται σ’ ένα μόνο άρθρο, η σημερινή Ε.Ε, δεν έχει μέλλον για τους νότιους  Ευρωπαίους και τους Βαλκανικούς λαούς. Χρειαζόταν και σήμερα ένας Ρήγας Φεραίος, που είναι τόσο επίκαιρος και ο οποίος ασφαλώς θα μας υποδείκνυε την Ένωση των βαλκανικών και μεσογειακών Χωρών, πλην, βέβαια, της Τουρκίας, η οποία έχει στο μυαλό της ακόμα την αναβίωση της άλλοτε αλήστου μνήμης Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σε βάρος των βαλκανικών λαών και όχι μόνο.  Οι  Χώρες που μπορούν να αποτελέσουν το νέο γεωπολιτικό χάρτη της Νότιας Ευρώπης είναι 

ι) όλες οι Χώρες της Βαλκανικής  με πρώτη την Ελλάδα, ως το  μέλος, αποδιοπομπαίος τράγος της σημερινής  Ε.Ε.

ιι) Οι μεσογειακές  Χώρες, που είναι σήμερα μέλη της Ε.Ε, ήτοι η Ελλάδα, Κύπρος, η  Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Μάλτα, που πρέπει να αποσπαστούν από τη σημερινή Ε.Ε   και μαζί με όλες τις βαλκανικές Χώρες να αποτελέσουν τη  «Νέα Ενωμένη Νότια Ευρώπη των Λαών και των πολιτισμών», με στόχο και επιδίωξη  την προστασία των «Κοινών»  συμφερόντων των χωρών αυτών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Tαυτόχρονα  να αναδειχθούν, ως δύναμη άμυνας και  αποδυνάμωσης των ισχυρών κρατών της Κεντρικής Ευρώπης με ηγέτιδα δύναμη τη Γερμανία, η οποία, αφενός  επεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις  άλλων κρατών και εξαθλιώνει τους λαούς τους  και αφετέρου επιδιώκει, τρέφοντας την ιδέα  του «πανγερμανισμού», να εξαφανίσει τα μικρά «κράτη- έθνη» και να τα  υποτάξει στην κυριαρχία της, όλους τους λαούς  της Νότιας Ευρώπης, υπηκόους και όχι ελεύθερους, εθνικά κυρίαρχους  και  πολιτικά αυτόνομους.

 ιιι. Βασικές Αρχές της «Νέας Ενωμένης Νότιας Ευρώπης».

Η «Νέα Ενωμένη Νότια Ευρώπη», για να είναι βιώσιμη, να έχει μέλλον και να μην έχει την ίδια τύχη με τη σημερινή Ε.Ε, θα πρέπει  η Ένωση να είναι  «Ένωση» των ίδιων των Λαών και των πολιτισμών τους, με την κρατική τους οντότητα  που  να εδράζεται πάνω στις ακόλουθες βασικές Αρχές:

1)Αρχή του σεβασμού, απ’ όλους και για όλους, του σημερινού συνοριακού  status guo στα Βαλκάνια, της εξασφάλισης  της εθνικής ανεξαρτησίας, κυριαρχίας, και προστασίας της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών- εθνών- μελών.

 2) Αρχή της Δημοκρατικής διακυβέρνησης, για την εκλογή άμεσα από τους λαούς της «Ένωσης»  σ’ ένα Κοινοβούλιο, που κανένα  κράτος –μέλος δεν θα μπορεί να επιβάλλεται,  με την ισχύ του, στα άλλα κράτη- μέλη.

 3) Αρχή της ισοτιμίας, ισονομίας, ισοπολιτείας  ανάμεσα στα κράτη – μέλη.

4) Αρχή της μη παραβίασης της λαϊκής κυριαρχίας κάθε   κράτους – μέλους. 5) Αρχή της αλληλεγγύης ανάμεσα στα κράτη –μέλη, που να αποβλέπει στην παροχή βοήθειας  στα πιο αδύνατα μέλη  από τα πιο ισχυρά  και όλα μαζί οργανωμένα για όλους τους λαούς- μέλη.

6) Αρχή της καθιέρωσης στρατιωτικής και αστυνομικής δύναμης, για την ασφάλεια των λαών της «Ένωσης» και την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας.

7) Αρχή  της χρηστής  και με διαφάνεια  διαχείρισης  των οικονομικών της «Ένωσης» και συμμετοχής    του κάθε κράτους- μέλους, ανάλογα με τις δυνατότητές του. Προς το σκοπό τούτο να ιδρυθεί και να λειτουργεί μία «Λαϊκή  Τράπεζα»  της «Νέας Ένωσης», που να ελέγχεται από το Κοινοβούλιο των χωρών –μελών και η διοίκησή της να διορίζεται  και να παύεται  επίσης από το Κοινοβούλιο αυτό.

8) Όλες οι κρίσιμες αποφάσεις, για πολύ σπουδαία ζητήματα, να λαμβάνονται υποχρεωτικά, ύστερα από Δημοψηφίσματα των λαών τους.

9) Αρχή της εκπροσώπησης κάθε Χώρας – μέλους στα κοινά όργανα,  με μία μόνο ψήφο και όχι ανάλογα με τον πληθυσμό της που μπορεί να  την καθιστά ισχυρότερη έναντι των άλλων μικρότερων Χωρών.

Τέλος, όλες   οι παραπάνω  αρχές  θα πρέπει να διατυπώνονται σ’ έναν καταστατικό χάρτη (Σύνταγμα), που να εγκριθεί από τους Λαούς όλων των χωρών, που θα ενταχθούν στη «Νέα Ένωση».  Έτσι, ως Έθνος και ως λαός, μετά την πρόσφατη εμπειρία μας  από την απαράδεκτη μεταχείρισή  μας,  εκ μέρους της Ε.Ε, επιβάλλεται να επανεξετάσουμε, μαζί με τους άλλους Βαλκανικούς και μεσογειακούς λαούς, αν  συμφέρει ή όχι  η παραμονή μας  στη σημερινή Ε.Ε, διότι απ’ ό, τι  διαφαίνεται αυτή πνέει τα λοίσθια  και μέσα σε αυτήν  το μέλλον των μικρών Χωρών,  είναι  ζοφερό και αβέβαιο, με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω. Γι’ αυτό, θα πρέπει να σκεφτούμε και να χαράξουμε μια άλλη πολιτική, προκειμένου  να δούμε πως  θα απαλλαγούμε από τα σημερινά «αφεντικά»,  που βάλαμε στο κεφάλι μας,  με την είσοδό μας στην Ε.Ε, της οποίας γίναμε το κλοτσοσκούφι,  που κυριολεκτικά  μάς «άδειασε»,  σαν να ήμασταν ένας παρίας της, υποδεικνύοντας, μάλιστα,  το δρόμο της εξόδου μας από την Ε.Ε. Αλλά επειδή «το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι», δεν θα πρέπει να συνεχίσουμε να τρώμε χαστούκια  από τους δήθεν ισχυρούς της Ε.Ε. Ο δρόμος είναι πλέον ανοικτός και πολύ πιο  βατός για μια «Νέα Ένωση», που θα είναι «Ένωση των λαών και των πολιτισμών», όπως προτείνεται παραπάνω. Θα το  τολμήσουμε , όμως;  Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!