ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΚΤΗ

Γιατί πρέπει και πως θα μεταβούμε από την Έμμεση αντιπροσωπευτική «δημοκρατία»  στην  ΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Ιστορικά το σύστημα της «προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας»  είναι συνέχεια και νόθο  παιδί της αλήστου μνήμης «Βασιλευόμενης δημοκρατίας», που η τότε πολιτική ηγεσία, ύστερα από την επάρατη Απριλιανή δικτατορία του 1967, έφερε, με το Δημοψήφισμα του 1974, ένα νέο Σύνταγμα, που θεωρήθηκε ότι ο τόπος θα εξασφάλιζε ήρεμο πολιτικό και κοινωνικό βίο, πράγμα που θα οδηγούσε τον τόπο και το λαό στην πρόοδο και στην οικονομική του ανάπτυξη πάνω σε στέρεες πια βάσεις για το μέλλον του. Όμως, το  Σύνταγμα αυτό, μπορεί να εγκρίθηκε με το Δημοψήφισμα του 1974 από έναν καθημαγμένο και φοβισμένο λαό, λόγω της επτάχρονης δικτατορίας, αλλά ο λαός αυτός  δεν συμμετείχε καθόλου  στη σύνταξη του Συντάγματός του, όπως θα έπρεπε, αλλά συμμετείχε  μόνο στην ψήφισή του, δίδοντας έτσι ψήφο εμπιστοσύνης εν λευκώ στην πολιτική του ηγεσία που συνέταξε το Σύνταγμα, όπως εκείνη ήθελε, με αποτέλεσμα να μην επέλθουν στην πράξη  οι  αναμενόμενοι καρποί, μολονότι δόθηκαν μεγάλες ευκαιρίες στη Χώρα μέσα στο  αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα των 40 ετών περίπου της μεταπολίτευσης

Αρχικά σημειώνεται ότι το ισχύον Σύνταγμα (1975/1986/2001)  καθιερώνει ως πολίτευμα (άρθρο 1 παρ. 1) την «προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία». Η αστικού τύπου, Έμμεση ή αντιπροσωπευτική  «δημοκρατία», καταργεί  τις Αρχές της ίδιας  της Δημοκρατίας στο πυρήνα τους. Διότι η, Αγγλοσαξονικής προέλευσης, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι σύστημα μιας «Ελίτ» πολιτικών προσώπων, συνήθως επιλογής  της κομματικής νομενκλατούρας  και απέχει πόρρω του αμεσοδημοκρατικού Ελληνογέννητου πολιτεύματος της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας, όπως ιστορικά καταγράφηκε και εφαρμόστηκε στην πράξη, με θαυμάσια αποτελέσματα.    Στο άρθρο 1 παρ. 2 Συντάγματος  καθιερώνεται, ως θεμέλιο του πολιτεύματος η «λαϊκή κυριαρχία», που όμως αυτή, στην παρ. 3 του ίδιου άρθρου, καταργείται, διότι  ενώ ορίζεται ότι «όλες οι εξουσίες  πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους»,  αλλά  «ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». ΤΙ σημαίνει αυτό;  Σημαίνει ότι  το Σύνταγμα,  στις ειδικότερες διατάξεις του, αφαιρεί την εξουσία από τον  κυρίαρχο  λαό και την εκχωρεί στα άλλα θεσπισμένα όργανα του κράτους, πράγμα που αντίκειται στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που για να  εξασφαλίζεται  θα έπρεπε να ορίζει «και ασκούνται από τον ίδιο το  λαό». Ο λαός, με το ισχύον Σύνταγμα, έχει ένα δικαίωμα – Όχι, βέβαια, εξουσία- να ψηφίζει μόνο και από εκεί και πέρα όλα τα κάνουν οι αντιπρόσωποί του,  αντ’ αυτού  και, όχι λίγες φορές,  εναντίον αυτού.

Ο εξουσιαστής συνταγματικός νομοθέτης, που  δεν είναι ο λαός, αλλά η συγκεκριμένη  πολιτική ηγεσία που τότε το συνέταξε,  στα άρθρα από  4 έως  και το 25 του Συντάγματος, σπάζει την Ελευθερία των Πολιτών σε επί μέρους ελευθερίες (ατομικές ελευθερίες-ατομικά- κοινωνικά δικαιώματα), τα οποία η κάθε νομοθετική και εκτελεστική εξουσία μερικώς τα προστατεύει ή και άλλοτε μπορεί να τα παραβιάζει, κατά το δοκούν, διότι το ίδιο το Σύνταγμα δεν εξασφαλίζει γενικότερα την Ελευθερία των Πολιτών, οι οποίοι να θεσπίζουν οι ίδιοι οι πολίτες  τους νόμους τους και όχι μέσω  αντιπροσώπων. Άλλωστε, για να είναι οι Πολίτες πραγματικά  ελεύθεροι, θα πρέπει να μην μπορεί κανένας να τους λέει τι  πρέπει  να κάνουν και τι πρέπει να σκέπτονται. Εντούτοις, με το ισχύον Σύνταγμα, όπως είναι κατασκευασμένο, μάς επιβάλλουν υποχρεώσεις, για τις οποίες  καθόλου   δεν  μας ρωτάνε.

Συγκεκριμένα, στο άρθρο 4 παρ. 1,2 Σ. ορίζεται ότι «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου»  και ότι «έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Αυτά στην πράξη δεν ισχύουν. Όλα αυτά είναι θεωρητικές κατασκευές, χωρίς καμιά πρακτική σημασία και εφαρμογή. Αντίθετα, όλοι οι Έλληνες δεν είναι ίσοι, ούτε έχουν ίσα δικαιώματα. Οι πιο πολλοί Έλληνες είναι τα υποζύγια μιας άρχουσας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Μόνο οι ολιγάρχες, τόσο  της οικονομίας, όσο και της πολιτικής,  είναι ίσοι μεταξύ τους, έχουν ίσα δικαιώματα και αυτοί μοιράζονται τα αγαθά της Χώρας, δίνοντας λίγα ψίχουλα στους πολλούς, οι οποίοι έχουν μόνο υποχρεώσεις και μηδαμινά δικαιώματα. Και τούτο, διότι το Σύνταγμα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας  δεν αναγνωρίζει ότι η εξουσία ασκείται από το λαό, όπως θα έπρεπε να ορίζει. Το Σύνταγμα, για να ήταν πράγματι Δημοκρατικό, θα έπρεπε να ορίζει: «Οι Έλληνες πολίτες είναι ισότιμοι  ενώπιον του νόμων, τους οποίους  θεσπίζουν, εκτελούν και δικάζουν  οι ίδιοι, ως αυτόνομοι, αυτοτελείς και αυτόδικοι». Στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία τους φόρους τους επέβαλαν, τους εισέπρατταν και τους πλήρωναν οι ίδιοι και όλοι οι Πολίτες, που νομοθετούσαν, κυβερνούσαν και δίκαζαν, ενώ σήμερα, στο καπιταλιστικό σύστημα διακυβέρνησης,  τους φόρους τους επιβάλλουν και τους εισπράττουν οι λίγοι κρατούντες, τους οποίους, όμως, πληρώνουν οι πολλοί, δηλαδή τα υποζύγια. Στη Ρωμαιοκρατία, οι λίγοι που επέβαλαν τους φόρους ανέθεταν την είσπραξή τους στους  τελώνες, οι οποίοι έπαιρναν παραπάνω από τους φορολογούμενους, γι’ αυτό και οι τελώνες ήταν μισητοί στο λαό. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα, που, αντί για τους τελώνες, ορίζονται ιδιωτικές εισπρακτικές εταιρίες, οι οποίες είναι σαν τους τελώνες μισητοί στους πολίτες.

Οι ολιγάρχες, ενώ  δεν πληρώνουν φόρους και είναι φοροφυγάδες και φοροκλέπτες, η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, όπως είναι συνταγματικά θεσπισμένη, μπορεί να τους καλύπτει, είτε με νόμους ειδικά γι’ αυτούς, είτε με πράξεις και παραλείψεις της διοίκησης, που δεν εφαρμόζει τους νόμους για τα πρόσωπα αυτά. Δεδομένου ότι στο αστικό, αντιπροσωπευτικό σύστημα διακυβέρνησης ισχύει το δόγμα ότι η μεν οικονομία αποφασίζει, η δε πολιτική εκτελεί, ενώ το αντίστροφο θα έπρεπε να ισχύει, σε μια πραγματικά Δημοκρατική Πολιτεία. Εξάλλου, για τις  χιλιάδες ofshore εταιρίες, πίσω από τις οποίες κρύπτονται συστημικοί φοροφυγάδες, φοροκλέπτες και διακινητές  μαύρου χρήματος,  δεν ισχύει  κανένας νόμος. Είναι υπεράνω των νόμων και αυτό οφείλεται στο διάτρητο Σύνταγμα, που ισχύει.  Επίσης, το ίδιο το Σύνταγμα στο άρθρο 86 του Συντάγματος καθιερώνει την ατιμωρησία  των πολιτικών, γι’ αυτό και μπορούν να διαπράττουν διάφορα εγκλήματα, καλυπτόμενοι πίσω από την ασπίδα του Συντάγματος, που οι ίδιοι το θέσπισαν και οι  ίδιοι το αναθεωρούν, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Συνεπώς,  για  τους οικονομικά ισχυρούς και τους πολιτικούς, δεν ισχύει αυτό που ορίζει το ισχύον Σύνταγμα: «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου»  και ότι «έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Στην πραγματικότητα δεν έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά  ουσιαστικά και τυπικά ολιγαρχικό, που αποφασίζουν οι λίγοι για τους πολλούς και σε βάρος τους.

Το ισχύον Σύνταγμα δεν  εξασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα και εθνική ανεξαρτησία της Χώρας, διότι στο (άρθρο 27παρ. 1 και 2 Σ.) η  Βουλή μπορεί με νόμο που ψηφίζεται με την απόλυτη πλειοψηφία των (151)  βουλευτών α) να μεταβάλλει τα όρια της Επικράτειας και β) Να γίνει δεκτή στην Ελληνική Επικράτεια ξένη στρατιωτική δύναμη, να διαμείνει σε αυτήν και να περάσει μέσα απ’ αυτήν. Επίσης, το ισχύον Σύνταγμα δεν εξασφαλίζει την εθνική μας κυριαρχία και πολιτική μας αυτονομία, διότι με βάση το (άρθρο 28 παρ. 3 Σ) η Βουλή μπορεί με (151) βουλευτές να ψηφίζει νόμο και να «προβαίνει ελεύθερα  σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας», υπό όρους, το περιεχόμενο των οποίων  επαφίεται στην κρίση μόνο  (151) βουλευτών και στην ουσία στην απόφαση του ενός και μόνου παντοδύναμου, στο πρωθυπουργοκεντρικό  σύστημα, πρωθυπουργού και αρχηγού του κυβερνώντος κόμματος, ο οποίος έχει το δικαίωμα να προβαίνει σε διαγραφές βουλευτών, αν τολμούν να παραβαίνουν  την κομματική γραμμή και  πειθαρχία, επιβάλλοντας έτσι τη δική του αυθαίρετη θέληση. Και διερωτάται κανείς:  Μπορεί  η εδαφική ακεραιότητα, η εθνική ανεξαρτησία, η άσκηση της εθνικής κυριαρχίας και πολιτικής αυτονομίας να επαφίεται σε ένα μόνο πρόσωπο, τον πρωθυπουργό ηγεμόνα, με (151) πειθαρχημένα κομματικά και κοινοβουλευτικά στρατιωτάκια;

Το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος, ήτοι το 120, που αντικατέστησε το άρθρο 114 (-1-1-4) του Συντάγματος του 1952,  στην παράγραφο 4 ορίζει: Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Η εν λόγω διάταξη του Συντάγματος, που έγινε αντικείμενο διατύπωσης διαφόρων  απόψεων, καθιερώνει το δικαίωμα και καθήκον  της Αντίστασης του λαού εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία. Έτσι, με βάση τη θεμελιώδη αυτή διάταξη του Συντάγματος και με αφορμή την κατάργηση από τη σημερινή  τροϊκανή   κυβέρνηση  πολλών διατάξεών του, που προστατεύουν τα οικονομικά, συνταξιοδοτικά, ασφαλιστικά,  κοινωνικά  κ.λ.π. δικαιώματα, ο λαός έχει το αναφαίρετο δικαίωμα  να αντιστέκεται και αντιστεκόμενος, δικαιούται, όχι μόνο να αποκαθιστά  στην προτεραία  τους  κατάσταση  τα δικαιώματα που καταργήθηκαν ή παραβιάστηκαν βίαια,  με τις πράξεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά να ανατρέπει κάθε κυβέρνηση και να αλλάζει  το ίδιο το ισχύον Σύνταγμα, που δεν  τού  εξασφαλίζει  τα δικαιώματά  του, διότι ο Λαός είναι κυρίαρχος και κανένα Σύνταγμα, νόμος ή κυβέρνηση δεν μπορεί να του καταργεί ή να του περιορίζει την κυριαρχία του. Άλλωστε το ισχύον Σύνταγμα, ως κατασκεύασμα μιας μεταχουντικής συντηρητικής κυβέρνησης, που έγινε κάτω από βεβιασμένες και ανώμαλες συνθήκες αποκατάστασης της  δημοκρατίας, που είχε καταλυθεί από τη στρατιωτική Χούντα,  δεν προσιδιάζει στην ψυχοσύνθεση και ψυχολογία του Ελληνικού λαού,  ούτε  εγγυάται το Σύνταγμα αυτό τη  λαϊκή κυριαρχία.  Για το λόγο αυτό, το ισχύον Σύνταγμα δεν πρέπει να  αναθεωρηθεί με τη συνήθη διαδικασία της Βουλής, αλλά να συνταχθεί καινούργιο Σύνταγμα, μέσα από μια πανελλήνια συντακτική Εθνοσυνέλευση, που να καθιερώνει ως Πολίτευμα της Χώρας  την «Άμεση Περιφερειακή Δημοκρατία», για την οποία  γίνεται ειδικότερα λόγος  και διεξοδικότερη   ανάλυση στον παρόν  FORUM.