ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΟΓΔΟΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ

Ο Γερμανικός άξονας υπέταξε τις ανίκανες ηγεσίες της Ε.Ε

  

ι. Η   Ε.Ε, σήμερα, πνέει τα λοίσθια- Χρειάζεται αλλαγή  πολιτικής.

Η σύνοδος κορυφής  της 25^ης Μαρτίου 2010 των 27 κρατών της Ε.Ε και όλα τα επακολουθήσαντα γεγονότα με τελευταίο την πιο σκληρή  απόφαση του eurogroup ενάντια στον κυπριακό  λαό και τον  Ελληνισμό,- και όχι μόνο- έδωσε το καίριο δυνατό κτύπημα στην πολυσυζητημένη δήθεν Ενωμένη Ευρώπη. Η σημερινή «σιδηρά» Καγκελάριος της Γερμανίας, με την παρέα της, κέρδισε μια μεγάλη πολιτική μάχη, υποτάσσοντας στην κυριαρχία της τις ανίκανες ηγεσίες των άλλων κρατών- μελών, διότι, όπως αποδεικνύεται αυτές (οι ηγεσίες)  απλά συντηρούν το ασανσέρ του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και δεν ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα των μικρών κρατών – μελών. Γι’ αυτό, ο Ευρωσκεπτικισμός σήμερα κερδίζει  έδαφος και πρέπει να συναποφασίσουμε, ως λαοί  και «κράτη –έθνη»,  να αντιμετωπίσουμε από σήμερα την κατάσταση για το αύριο, που διαφαίνεται αβέβαιο και σκοτεινό. Η Ε.Ε σήμερα βρίσκεται σε μια βαθιά οικονομική, δομική και θεσμική  κρίση, που πολύ δύσκολα θα την ξεπεράσει, αφού τα συμφέροντα των «μεγάλων» είναι αντίθετα από τα συμφέροντα  των «μικρών»  κρατών - μελών και οι μεγάλοι θέλουν, είτε να επιβάλλονται, είτε και  να εξαφανίσουν, ως οντότητες και έθνη, τους μικρούς λαούς. Επειδή, όμως,  ελεύθεροι άνθρωποι και λαοί είναι αυτοί που σκέπτονται διαφορετικά από τους άλλους, είναι καιρός να σκεφτούμε και να συναποφασίσουμε διαφορετικά, για τους εξής παρακάτω  λόγους :

             Ενδεικτικά αναφέρεται πως  η  σημερινή «Ενωμένη Ευρώπη»:

α)  Είναι κατ’ επίφαση  ενωμένη, ενώ στην πραγματικότητα είναι διχασμένη. Μέσα στην «Ε.Ε» συντηρούνται τάσεις και ομάδες με διαφορετικά και συγκρουόμενα  συμφέροντα από τις άλλες χώρες – μέλη, αλλ’  ακόμα και με εχθρικές και υπεροπτικές συμπεριφορές και διαθέσεις  απέναντι στα μικρότερα κράτη- μέλη.

β)  Η Ευρώπη δεν έχει δικό της  Σύνταγμα, δηλαδή κανόνες «Κοινού Δικαίου»  και ο κάθε ισχυρότερος, με ντιρεκτίβες και αποφάσεις διορισμένων επιτρόπων, επιβάλλεται στον πιο αδύνατο. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχουν κανόνες Δικαίου,  που να καθιερώνουν την Ευρώπη των Λαών και των πολιτισμών, αλλά «δίκαιό» της είναι οι προκατασκευασμένες  συμφωνίες των εγκάθετων ισχυρών και τεχνοκρατών, που λειτουργούν ερήμην των λαών.

γ) Δεν έχει εγκαθιδρύσει δικό της Ευρωστρατό και  Ευρωαστυνομία, που να εξασφαλίζουν  ι) τη φύλαξη των συνόρων της, την εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα των χωρών – μελών της, καθώς και την καταπολέμηση της διεθνούς εγκληματικότητας και  ιι) την  ισορροπία ισχύος απέναντι σε δυνάμεις με στρατιωτική δύναμη, όπως το ΝΑΤΟ, που είναι φερέφωνο των ΗΠΑ και υπηρετεί τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς μιας υπερδύναμης, με αποτέλεσμα η Ε.Ε να αποτελεί το άβουλο δεκανίκι τους, για να επιβάλει τους πολέμους στους λαούς, τους οποίους   θέλουν να έχουν  στην κυριαρχία τους.

 δ) Η αρχή της αλληλεγγύης είναι  θεωρητική και πρακτικά ανύπαρκτη ανάμεσα στα μέλη της, με συμπεριφορές,  των πιο ισχυρών, υπεροπτικές και εγωϊστικές, από θέσεως ισχύος,  προς αυτά, που τα απειλούν να τα πετάξουν έξω, σαν παρίες,  από την ευρωζώνη. ε) Στους κόλπους της Ε.Ε» πρυτανεύουν οι ισχυρές δυνάμεις, οι οποίες σχηματίζουν μέτωπα, είτε ανάμεσά τους, είτε με άλλες δυνάμεις, εκτός αυτής, που αποβαίνει σε βάρος των μικρών κρατών –μελών της Ένωσης.

 Μερικά παραδείγματα θα μας πείσουν περί αυτών, ήτοι:

1)   Η Αγγλία δεν δέχθηκε να μπει στο Ευρώ, έχοντας το εθνικό νόμισμα, τη λίρα της, πράγμα που διατηρεί την κρατική της οντότητα, μέσα σε μια Ε.Ε, που τα άλλα κράτη- μέλη, έχασαν ή θα χάσουν μέρος της  εθνικής τους κυριαρχίας, διότι κράτος, που δεν έχει δικό του  νόμισμα, δεν είναι κράτος κυρίαρχο. Επίσης, η Αγγλία είναι προσδεμένη στο άρμα των ΗΠΑ, των οποίων  αποτελεί  τον  «Δούρειο Ίππο» και παραλληλίζεται, ενίοτε ή και πολλές φορές,  με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, τόσο στη Μεσόγειο, όσο και στην περιοχή των Βαλκανίων και σε ολόκληρη την υφήλιο. Οι Άγγλοι δεν εννοούν να ξεχάσουν, σήμερα, ότι δεν είναι η «Μεγάλη Βρετανία» του χθες  και, ως εκ τούτου, έχουν το κόμπλεξ της αυτοκράτειρας δύναμης.

              2)   Η σημερινή ενωμένη Γερμανία έχει μέσα της  ακόμα τον Χίτλερ, τηρουμένων, βέβαια, των σημερινών αναλογιών, κάτω από τον οποίο δεν έπαψε να κρύβεται ο πανγερμανισμός, πράγμα που θέλει να υποτάξει μικρότερα κράτη- μέλη στην απόλυτη οικονομική της κυριαρχία επί του παρόντος και αύριο, γιατί όχι και την εθνική τους.

3)   Η Γαλλία, η οποία «είχε σπάσει», προς στιγμήν, το Γερμανο-Γαλλικό άξονα, επί   Σαρκοζί, ο οποίος  αντιλήφθηκε που το πηγαίνει η Γερμανία της Μέρκελ, γι’ αυτό και για πολλούς άλλους λόγους, τάχθηκε μεν υπέρ της μεσογειακής πολιτιστικής Ελλάδας, αλλά στη Σύνοδο υπέκυψε εκ νέου στο νέο άξονα της κ. Μέρκελ, συνεχίζοντας την ίδια σχεδόν πολιτική και ο σημερινός πρόεδρος  κ. Ολάν.  Οι χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης, που είναι στην «Ε.Ε»,  όπως Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία κ. ά,  σχημάτισαν εσωτερικό πόλο με τη Γερμανία σε βάρος  των χωρών του νότου, όπως την Ελλάδα και στη συνέχεια  επεκτάθηκε στην Πορτογαλία, την  Ισπανία, την Ιταλία, η οποία βρίσκεται σε πολιτική κρίση. Εξάλλου και Χώρες  εκτός Ευρώπης, όπως η Τουρκία, που,  υπήρξε  σύμμαχος της άλλοτε  χιτλερικής Γερμανίας, θα ταχθεί στο Γερμανικό άξονα, αν  η πρώτη μπει στην Ε.Ε και  που σήμερα, δυστυχώς, δεν πιέζεται από την Ε.Ε, να φύγει, αφενός ο Αττίλας από την Κύπρο και αφετέρου να μην παραβιάζεται  καθημερινά ο εναέριος χώρος της Ελλάδος και να μην  απειλείται με casus belli, ενώ και οι δυο αυτές Χώρες (Ελλάδα- Κύπρος) είναι μέλη  της. Και τούτο γιατί η Γερμανία από τη μια θέλει να πουλάει όπλα στη Χώρα μας και από την άλλη μάς αρνείται την οικονομική βοήθεια,  στα πλαίσια της Ένωσης, βάζοντας στο παιχνίδι και το  Δ.Ν.Τ.

ιι. Χρειάζεται μια άλλη «Νέα Ενωμένη Νότια  Ευρώπη των Λαών και των πολιτισμών».-Το όραμα του Ρήγα Φεραίου πρέπει  να γίνει πραγματικότητα.

 Με τα παραπάνω δεδομένα, που δεν εξαντλούνται σ’ ένα μόνο άρθρο, η σημερινή Ε.Ε, δεν έχει μέλλον για τους νότιους  Ευρωπαίους και τους Βαλκανικούς λαούς. Χρειαζόταν και σήμερα ένας Ρήγας Φεραίος, που είναι τόσο επίκαιρος και ο οποίος ασφαλώς θα μας υποδείκνυε την Ένωση των βαλκανικών και μεσογειακών Χωρών, πλην, βέβαια, της Τουρκίας, η οποία έχει στο μυαλό της ακόμα την αναβίωση της άλλοτε αλήστου μνήμης Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σε βάρος των βαλκανικών λαών και όχι μόνο.  Οι  Χώρες που μπορούν να αποτελέσουν το νέο γεωπολιτικό χάρτη της Νότιας Ευρώπης είναι 

ι) όλες οι Χώρες της Βαλκανικής  με πρώτη την Ελλάδα, ως το  μέλος, αποδιοπομπαίος τράγος της σημερινής  Ε.Ε.

ιι) Οι μεσογειακές  Χώρες, που είναι σήμερα μέλη της Ε.Ε, ήτοι η Ελλάδα, Κύπρος, η  Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Μάλτα, που πρέπει να αποσπαστούν από τη σημερινή Ε.Ε   και μαζί με όλες τις βαλκανικές Χώρες να αποτελέσουν τη  «Νέα Ενωμένη Νότια Ευρώπη των Λαών και των πολιτισμών», με στόχο και επιδίωξη  την προστασία των «Κοινών»  συμφερόντων των χωρών αυτών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Tαυτόχρονα  να αναδειχθούν, ως δύναμη άμυνας και  αποδυνάμωσης των ισχυρών κρατών της Κεντρικής Ευρώπης με ηγέτιδα δύναμη τη Γερμανία, η οποία, αφενός  επεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις  άλλων κρατών και εξαθλιώνει τους λαούς τους  και αφετέρου επιδιώκει, τρέφοντας την ιδέα  του «πανγερμανισμού», να εξαφανίσει τα μικρά «κράτη- έθνη» και να τα  υποτάξει στην κυριαρχία της, όλους τους λαούς  της Νότιας Ευρώπης, υπηκόους και όχι ελεύθερους, εθνικά κυρίαρχους  και  πολιτικά αυτόνομους.

 ιιι. Βασικές Αρχές της «Νέας Ενωμένης Νότιας Ευρώπης».

Η «Νέα Ενωμένη Νότια Ευρώπη», για να είναι βιώσιμη, να έχει μέλλον και να μην έχει την ίδια τύχη με τη σημερινή Ε.Ε, θα πρέπει  η Ένωση να είναι  «Ένωση» των ίδιων των Λαών και των πολιτισμών τους, με την κρατική τους οντότητα  που  να εδράζεται πάνω στις ακόλουθες βασικές Αρχές:

1)Αρχή του σεβασμού, απ’ όλους και για όλους, του σημερινού συνοριακού  status guo στα Βαλκάνια, της εξασφάλισης  της εθνικής ανεξαρτησίας, κυριαρχίας, και προστασίας της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών- εθνών- μελών.

 2) Αρχή της Δημοκρατικής διακυβέρνησης, για την εκλογή άμεσα από τους λαούς της «Ένωσης»  σ’ ένα Κοινοβούλιο, που κανένα  κράτος –μέλος δεν θα μπορεί να επιβάλλεται,  με την ισχύ του, στα άλλα κράτη- μέλη.

 3) Αρχή της ισοτιμίας, ισονομίας, ισοπολιτείας  ανάμεσα στα κράτη – μέλη.

4) Αρχή της μη παραβίασης της λαϊκής κυριαρχίας κάθε   κράτους – μέλους. 5) Αρχή της αλληλεγγύης ανάμεσα στα κράτη –μέλη, που να αποβλέπει στην παροχή βοήθειας  στα πιο αδύνατα μέλη  από τα πιο ισχυρά  και όλα μαζί οργανωμένα για όλους τους λαούς- μέλη.

6) Αρχή της καθιέρωσης στρατιωτικής και αστυνομικής δύναμης, για την ασφάλεια των λαών της «Ένωσης» και την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας.

7) Αρχή  της χρηστής  και με διαφάνεια  διαχείρισης  των οικονομικών της «Ένωσης» και συμμετοχής    του κάθε κράτους- μέλους, ανάλογα με τις δυνατότητές του. Προς το σκοπό τούτο να ιδρυθεί και να λειτουργεί μία «Λαϊκή  Τράπεζα»  της «Νέας Ένωσης», που να ελέγχεται από το Κοινοβούλιο των χωρών –μελών και η διοίκησή της να διορίζεται  και να παύεται  επίσης από το Κοινοβούλιο αυτό.

8) Όλες οι κρίσιμες αποφάσεις, για πολύ σπουδαία ζητήματα, να λαμβάνονται υποχρεωτικά, ύστερα από Δημοψηφίσματα των λαών τους.

9) Αρχή της εκπροσώπησης κάθε Χώρας – μέλους στα κοινά όργανα,  με μία μόνο ψήφο και όχι ανάλογα με τον πληθυσμό της που μπορεί να  την καθιστά ισχυρότερη έναντι των άλλων μικρότερων Χωρών.

Τέλος, όλες   οι παραπάνω  αρχές  θα πρέπει να διατυπώνονται σ’ έναν καταστατικό χάρτη (Σύνταγμα), που να εγκριθεί από τους Λαούς όλων των χωρών, που θα ενταχθούν στη «Νέα Ένωση».  Έτσι, ως Έθνος και ως λαός, μετά την πρόσφατη εμπειρία μας  από την απαράδεκτη μεταχείρισή  μας,  εκ μέρους της Ε.Ε, επιβάλλεται να επανεξετάσουμε, μαζί με τους άλλους Βαλκανικούς και μεσογειακούς λαούς, αν  συμφέρει ή όχι  η παραμονή μας  στη σημερινή Ε.Ε, διότι απ’ ό, τι  διαφαίνεται αυτή πνέει τα λοίσθια  και μέσα σε αυτήν  το μέλλον των μικρών Χωρών,  είναι  ζοφερό και αβέβαιο, με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω. Γι’ αυτό, θα πρέπει να σκεφτούμε και να χαράξουμε μια άλλη πολιτική, προκειμένου  να δούμε πως  θα απαλλαγούμε από τα σημερινά «αφεντικά»,  που βάλαμε στο κεφάλι μας,  με την είσοδό μας στην Ε.Ε, της οποίας γίναμε το κλοτσοσκούφι,  που κυριολεκτικά  μάς «άδειασε»,  σαν να ήμασταν ένας παρίας της, υποδεικνύοντας, μάλιστα,  το δρόμο της εξόδου μας από την Ε.Ε. Αλλά επειδή «το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι», δεν θα πρέπει να συνεχίσουμε να τρώμε χαστούκια  από τους δήθεν ισχυρούς της Ε.Ε. Ο δρόμος είναι πλέον ανοικτός και πολύ πιο  βατός για μια «Νέα Ένωση», που θα είναι «Ένωση των λαών και των πολιτισμών», όπως προτείνεται παραπάνω. Θα το  τολμήσουμε , όμως;  Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!   

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΒΔΟΜΗ

Το πολιτικό και φιλοσοφικό forum «ΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», σήμερα την 25^η Μαρτίου 2013, με αφορμή τον  εορτασμό  της Επετείου της Επανάστασης του 1821, απευθύνει  στον Ελληνικό Λαό, στον απανταχού Ελληνισμό  και σε όλη τη σημερινή παραπαίουσα και θνήσκουσα  ανθρωπότητα, το παρακάτω Πολιτικό προσκλητήριο ξεσηκωμού  του  Ελληνικού Λαού και του  Κυπριακού  Ελληνισμού  ενάντια  στις δυνάμεις κατοχής της Τρόϊκας (Ε.Ε -Ε.Κ.Τ- Ν.Δ.Τ).

ΠΟΛΙΤΙΚΟ  ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ

                                    25^η  Μαρτίου 1821: Ελευθερία  ή θάνατος 

                                    25^η  Μαρτίου 2013: Ξεσηκωμός  ή θάνατος   
                                                                                                                      

«Ηχήστε οι σάλπιγγες…. Καμπάνες βροντερές, δονήστε σύγκορμη τη Χώρα πέρα ως πέρα…... Βογκήστε τύμπανα πολέμου…. Οι  φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα». (Άγγελος Σικελιανός- 1943)   

Η Ελλάς και ο Κυπριακός Ελληνισμός   εν   κινδύνω

Έλληνες γρηγορείτε και  ενωμένοι ξεσηκωθείτε, διότι  Λαός  ενωμένος   ποτέ  προδομένος. Όμως, προσέξτε, όχι στον εμφύλιο σπαραγμό, που τον επιδιώκουν οι εχθροί μας, διότι: «Η διχόνοια που βαστάει/ ένα σκήπτρο η  δολερή, καθενός  χαμογελάει / « πάρ’ το»  λέγοντας «κι  σύ». (Δ. Σολωμός)     

                   ΕΝ   ΟΝΟΜΑΤΙ   ΤΗΣ    ΑΡΧΗΣ 

        «ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ Η  ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ       

ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ»

Αν ζούσε ο  Εθνικός μας  ποιητής  Κ. Παλαμάς και τον   ρωτούσαμε    πως θα αντιμετωπίσουμε  τη σημερινή οικονομική και ανθρωπιστική κρίση,  θα μάς απαντούσε:

                            «Αυτόν τον λόγο θα σας πω/ δεν έχω άλλον κανένα/

                              μεθύστε  με   τ’ αθάνατο /κρασί του  Εικοσιένα!

Ο Ελληνικός και Κυπριακός λαός θα πρέπει να ανταποκριθεί  στο προσκλητήρι των καιρών, διότι, όπως μας λέει ο Κ. Παλαμάς:  

           Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει  / το προσκλητήρι των καιρών

 /να το φυσάει ή να το κρούει/ σάλπιγγα ή τύμπανο…τ’ ακούει /δεν λέει: Παρών!   

           ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΙΚΡΕΣ  Ή  ΜΕΓΑΛΕΣ ΧΩΡΕΣ- ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟΙ ΛΑΟΙ

                                 Ο Ελληνικός Λαός καλείται να ξεσηκωθεί

                                 και να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά του:         

Πρώτον: Να κηρύξει τη Χώρα σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», στην οποία κηρύσσεται μια Χώρα, όταν βρίσκεται σε κατάσταση  δημοσιονομικής αδυναμίας (=State of Necessity).

Δεύτερον: Να κηρύξει ταυτόχρονα  «Πολιτική Ανυπακοή» ενάντια στις αποφάσεις των τυράννων του λαού και συγκεκριμένα  ενάντια στα τρία μνημόνια της  τρόϊκας (ΕΕ-ΕΚΤ- ΔΝΤ)  και στους εφαρμοστικούς νόμους που ψήφισε η Ελληνική Βουλή και εφαρμόζει η τρικομματική κυβέρνηση. Η «Πολιτική Ανυπακοή» είναι θεμιτός λαϊκός θεσμός που  οι λαοί μπορούν να τον χρησιμοποιούν, για να διαμαρτύρονται  ή να εξεγείρονται ενάντια σε  αθέμιτους νόμους ή μέτρα αντιλαϊκά, που πλήττουν κεκτημένα δικαιώματά τους, όπως είναι η  διαβίωση μέρους ή ολόκληρου του λαού σε έσχατη ένδεια, πείνα, αδυναμία αγοράς φαρμάκων, εξαθλίωση,  αυτοκτονίες, εξ αιτίας της σκληρής και απάνθρωπης λιτότητας, μεγάλη ανεργία.  Η «πολιτική ανυπακοή» χρησιμοποιήθηκε αποτελεσματικά από τον Γκάντι για την ανεξαρτησία της Ινδίας, κατά του Απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική,  στην εξέγερση των Αιγυπτίων ενάντια στη  Βρετανική κατοχή, το 1919. Επίσης, η φιλοσοφία της «πολιτικής ανυπακοής» ενέπνευσε και τον ηγέτη των Αφροαμερικανών Μάρτιν Λούθηρ Κίνγκ, ο οποίος πολέμησε τον εφιάλτη του ρατσισμού. 

Τρίτον:  Να  ξεσηκωθεί και  πραγματοποιήσει  Αντίσταση, σε εφαρμογή του άρθρου 120 παρ. 3 και 4  του ισχύοντος Συντάγματος, του οποίου η τήρηση επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, διότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις από τις εκλογές του 2009 έως σήμερα, παραβίασαν βασικές διατάξεις  του Συντάγματος, παραγνωρίζοντας  τη Βουλή των Ελλήνων, κορυφαίου θεσμού του πολιτεύματος και νομοθετώντας με πράξεις  νομοθετικού περιεχομένου και νομοσχέδια  του ενός άρθρου με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, καθώς  και με υπουργικές αποφάσεις, επέβαλαν σκληρά και επώδυνα μέτρα σε βάρος του λαού, σε μεγάλο τμήμα του οποίου  προξένησαν σοβαρή βλάβη στην υγεία του, πρόωρους, από  πείνα και   έλλειψη  φαρμάκων, θανάτους, αυτοκτονίες, καθώς  και στέρηση γάλακτος και άλλων βασικών αγαθών σε μικρά παιδιά. Οι ως άνω αναφερόμενες κυβερνήσεις, αντί να προστατεύσουν το λαό από τη λιμοκτονία   και τη φτωχοποίηση, υπέκυψαν σε ανομολόγητους εκβιασμούς της τρόϊκας,  περί δήθεν άτακτης εξόδου της Χώρας  από την Ευρωζώνη, φυγής από το Ευρώ και επιστροφής στη δραχμή, με ταυτόχρονη κήρυξη  της Χώρας  σε πτώχευση.

Τέταρτον:  Να εφαρμοστεί το διεθνές νομικό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο, όταν  ένα δημόσιο χρέος είναι προϊόν διαφθοράς, ρεμούλας, κερδοσκοπίας, απάτης, φαύλης κακοδιαχείρισης και τίθεται σε κίνδυνο η ζωή μέρους ή ολόκληρου του λαού, ο οποίος δεν ευθύνεται γι’ αυτό, τότε, έχει το δικαίωμα να αρνείται την πληρωμή του, ως odius debt (=ειδεχθούς χρέους). Εξάλλου, μια Χώρα δεν  δεσμεύεται από άκυρες συμβάσεις, που υπογράφτηκαν από  κυβερνήσεις, που  συγκάλυψαν προδήλως τη διαφθορά του ειδεχθούς  χρέους, τα πρόσωπα των οποίων είναι αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου υπεύθυνα και υπόχρεα να καταβάλουν τις οφειλές, που, στο όνομα μεν του κράτους και του λαού πραγματοποίησαν, αλλά που όμως τα ίδια πρόσωπα ή άλλοι επωφελήθηκαν. Η  παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους, έχει σαν άμεσο επακόλουθο, την αδήριτη ανάγκη να σταθεί η Χώρα και ο λαός της στα πόδια του.

Πέμπτον:  Να γίνει προσφυγή  στο Διεθνές δικαστήριο, τύπου δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ενάντια στα όργανα  και στις  κυβερνήσεις των Χωρών  της Ευρωζώνης, κυρίως της Γερμανίας,  για σοβαρή  ηθική, πολιτική βλάβη  και μεγάλη οικονομική ζημία  σε βάρος του Ελληνικού λαού και της Χώρας και σε μείωση της εθνικής του κυριαρχίας και πολιτικής του αυτονομίας, και την υπαγωγή  του σε ξένο, το Αγγλικό, δίκαιο. Οι ενέργειες  αυτές συνιστούν  εγκληματικές πράξεις  που, κατά την αιτιολογική έκθεση του καταστατικού της Ρώμης χαρακτηρίζονται εγκλήματα  ενάντια στην  ανθρωπότητα, διότι με τις αποφάσεις τους (ενέργειες ή παραλείψεις τους) εν γνώσει τους και με «συστηματική και σοβαρή επίθεση στράφηκαν ενάντια στην ανθρώπινη ζωή  μεγάλου αριθμού του  πληθυσμού, που οδηγήθηκε, από την ταπείνωση και τη φτωχοποίησή του,  σε αυτοκτονίες   και μειώθηκε σε ανυπολόγιστο βαθμό η αξιοπρέπειά του». Επομένως, την κρίσιμη τούτη ώρα για το λαό και την πατρίδα μας  χρειάζεται  η αυτοάμυνα του Λαού για την επιβίωσή του.  Οι εναγόμενες  κυβερνήσεις της  Ε.Ε με την Ε.Κ.Τ, το ΔΝΤ και τα άλλα  θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραβίασαν αποδεδειγμένα, ασύστολα και με δόλο τις διακηρυγμένες Αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το Ευρωπαϊκό και Διεθνές δίκαιο με ταυτόχρονη άσκηση ψυχολογικής βίας και εκβιαστικών απειλών ενάντια στις Ελληνικές  κυβερνήσεις, οι οποίες  κατήργησαν διατάξεις του ισχύοντος Συντάγματος της Χώρας και υιοθέτησαν την υπαγωγή της Ελλάδας, κράτους ελεύθερου και ανεξάρτητου, μέλους του Ο.Η.Ε και της Ε.Ε, στο Αγγλικό δίκαιο.

Έκτον:  Να δεσμεύσει υπέρ του Ελληνικού δημοσίου  τα χρήματα των δόσεων του δανείου, των (52,2) δισεκατομμυρίων που χορηγήθηκαν τμηματικά  από την Τρόϊκα  στη Χώρα μας και την,  χωρίς αποπληρωμή τους, ως μη οφειλόμενων, λόγω ζημιών  που προκάλεσαν στην Ελληνική οικονομία,  άμεση διάθεσή τους – όχι στις τράπεζες- αλλά  σε βασικούς τομείς της Ελληνικής οικονομίας, για την ανάπτυξή της και την επάνοδο στην προ της λεηλασίας της περίοδο, που η λεηλασία και καταστροφή αυτή τελέσθηκε, τόσο  με την  πολιτική ευθύνη της Τρόϊκας,  για τις  εγκληματικές σε βάρος του λαού  αποφάσεις της, όσο και με την ανεπίτρεπτη ανοχή και τυφλή υποταγή των Ελληνικών κυβερνήσεων  στις ανομίες των κυβερνήσεων της Ενωμένης Ευρώπης, ενάντια μάλιστα σε μια Χώρα, που είναι από τα πρώτα ιδρυτικά  μέλη και ισότιμη εταίρος της.

Επειδή η σημερινή  τρικομματική κυβέρνηση είναι ανίκανη να διαχειριστεί την ενδημούσα  οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση, που, μέρα με τη μέρα, βαθαίνει, μεγαλώνει  και εξαθλιώνει το λαό.

Επειδή αδυνατεί ή δεν  έχει την πολιτική βούληση να προβεί στις ανωτέρω αναφερόμενες έξι (6) ενέργειες και πράξεις, λόγω του ότι έχει  συμβιβαστεί  και ενδώσει στις εκβιαστικές πολιτικές της τρόϊκας, που στρέφονται καταφανώς ενάντια στα συμφέροντα της Χώρας και του λαού.

Επειδή δεν αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση ή δεν θέλει να δεχθεί  ότι, με την «μνημονιακή» πολιτική που ακολουθεί, η Χώρα  δεν πρόκειται να βγει, όχι  από την κρίση, αλλά  και θα βυθιστεί  περαιτέρω στο χάος και στην καταστροφή, για πενήντα και πλέον ακόμα χρόνια, καταδικάζοντας  όλες τις επόμενες γενιές.

Τέλος, επειδή,  αυτή την κρίσιμη ώρα, μόνο ο ξεσηκωμός του κυριάρχου λαού μπορεί να δώσει άμεση λύση, όχι με εκλογές, ως συνήθως παρωδία, που  είναι βέβαιο πως, με τα υπάρχοντα κομματικά σχήματα, τις εγγενείς διχαστικές ανάμεσά τους  αδυναμίες   και τα αλληλοσυγκρουόμενα, ντόπια και ξένα,  συμφέροντα,  δεν θα βγάλουν  τον τόπο και το λαό από το αδιέξοδο και την κρίση.  Ο Ελληνικός Λαός, ας αποφασίσει και ας διακηρύξει: ΟΧΙ στη βουλευτοκρατία με  εκλογές.  ΝΑΙ στη Λαϊκή Κυριαρχία με  κλήρωση. Διότι, «Όποιος σκέπτεται διαφορετικά, σκέπτεται λεύτερα και καλά».

                                                    ΓΙΑ  ΤΟΥΣ  ΛΟΓΟΥΣ    ΑΥΤΟΥΣ

Ο Ενεργός Λαός, ο οποίος, ως κυρίαρχος μέσα στο κράτος του, είναι πάνω από  Συντάγματα, νόμους,   κυβερνήσεις, κόμματα και  από κάθε Τρόϊκα,  καλείται, τούτη  την κρίσιμη ώρα, να πάρει  ο ίδιος στα χέρια του  την τύχη της  πατρίδας  και των παιδιών του, υπακούοντας στο πολιτικό προσκλητήριο: Ξεσηκωμός ή Θάνατος!  Ο παλλαϊκός,  ειρηνικός, χωρίς όπλα και βία, ξεσηκωμός του λαού, να έχει  τους εξής και μόνο σκοπούς:

1. Να ασκήσει, ως  λαός τα αναφερόμενα παραπάνω έξι (6)  δίκαια και νόμιμα δικαιώματά του, ώστε να βάλει φρένο στην οικονομική, κοινωνική και  ανθρωπιστική κρίση και στην  επιχειρούμενη συστηματική εξόντωσή του.

2. Να  θεσπίσει  Νέο Σύνταγμα, μέσα από μια Πανελλήνια Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση, που θα συνέλθει στην πλατεία Συντάγματος, ορισμένη ημέρα και ώρα, με  την πρωτοβουλία,  είτε α) ενός  πολιτικού – κοινωνικού  forum,  είτε  β) Ομάδας  Ενεργών Πολιτών, που θα ανάψουν τη δάδα του ξεσηκωμού. Λαέ, πάρε ένα τριαντάφυλλο στο χέρι και έλα  στην πλατεία, για  να  πάρεις στα χέρια  σου  την εξουσία από τους τυράννους σου. Ωρίμασαν,  «οι καιροί ου μενετοί».

3. Η Συντακτική Εθνοσυνέλευση, θα αναδείξει δια βοής και ανάτασης του χεριού, Ειδική  Επιτροπή σύνταξης  Νέου Συντάγματος,  η οποία, με την εντολή του εξεγερμένου Λαού, θα στηριχθεί πάνω στις θεμελιώδεις  Αρχές μιας Ενεργής Δημοκρατίας Ενεργών Πολιτών. Μια τέτοια  μορφή πολιτεύματος της  Δημοκρατίας  αυτής  είναι η προτεινόμενη από το πολιτικό και φιλοσοφικό forum: «Άμεση Περιφερειακή Δημοκρατία», που ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες και απαιτήσεις των καιρών και της κοινωνίας.

4. Το σχέδιο Συντάγματος, που θα συντάξει η Ειδική Επιτροπή, μέσα το πολύ σε τρεις μήνες  και αφού προηγηθεί διαβούλευση της κοινωνίας των πολιτών, που θα διαμορφώνει  το τελικό κείμενο, αυτό  θα τεθεί ενώπιον του λαού σε Δημοψήφισμα, για την τελική  έγκρισή του.

5. Από και με τη θέσπιση του Νέου Συντάγματος- Πολιτεύματος, θα αναδεικνύονται του λοιπού τα Νέα πολιτειακά  Αξιώματα-λειτουργήματα,  με το νέο σύστημα της  κλήρωσης και όχι της εκλογής, διότι, και κατά τον Αριστοτέλη: «Το κληρωτόν δημοκρατικόν, το αιρετόν αντιδημοκρατικόν».

Με το παρόν πολιτικό προσκλητήριο, που απευθύνεται  στον Ελληνικό Λαό, στον Κυπριακό και στον απανταχού Ελληνισμό και σε όλον τον κόσμο, που «σκέπτεται λεύτερα και συλλογάται καλά»,  ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ όλοι  οι Έλληνες,  οι Ελληνίδες  και οι πολίτες  όλου του κόσμου, ανεξάρτητα  από φυλή, χρώμα, γλώσσα,  κομματικές ταυτότητες, ιδεολογικές, θρησκευτικές  και πολιτικές πεποιθήσεις,  να εκφραστούμε,  ως μία  ενιαία συλλογική πανανθρώπινη πολιτική συνείδηση, για το καλό όλων μας, όλης της ανθρωπότητας. Όλοι είμαστε Έλληνες και καλούμαστε ενωμένοι να  σωθούμε  από την πείνα, τη φτώχεια, τους πολέμους, τους σκοτωμούς, τις αυτοκτονίες, την εγκληματικότητα, τις αρρώστιες, τα ναρκωτικά, την ταπείνωση και την εξαθλίωση, καθώς και να απαλλάξουμε  την πατρίδα μας, τις πατρίδες όλων των μικρών λαών, από την παγκόσμια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, από την ξένη κυριαρχία και εξάρτηση, από την οικονομική  παγκοσμιοποίηση της «Νέας Τάξης Πραγμάτων», στην οποία απέναντι να αντιτάξουμε την πνευματική-πολιτισμική  παγκοσμιοποίηση. Επίσης, απέναντι στην καπιταλιστική οικονομική αγορά, να αναβιώσουμε  την Πολιτική Αγορά της αρχαίας Αθηναϊκής  Δημοκρατίας.  Όλους, αυτή την ώρα, μάς ενώνει μία ιδεολογία, που είναι η σωτηρία του Λαού και της πατρίδας/ των Λαών και των πατρίδων  των μικρών Χωρών  όλου του κόσμου. Ήδη βρισκόμαστε  οικονομικά σε εμπόλεμη κατάσταση. Αμαχητί θα ηττηθούμε ή μαχόμενοι θα ξεσηκωθούμε;  Οι τύραννοι  δολοφονούν τους  Λαούς! Λαοί ξεσηκωθείτε ενάντια στους δολοφόνους σας! 

                                 ΕΛΛΗΝΙΚΕ  ΛΑΕ,  ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ  ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

               ΑΠ’ ΤΑ  ΑΓΡΙΜΙΑ ΤΗΣ  ΕΞΟΥΣΙΑΣ -  ΣΕ  ΣΕΝΑ  ΑΝΗΚΕΙ  Η  ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ 

ΕΜΠΡΟΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ, ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ  ΌΛΟΥ  ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ  -   ΜΗ ΣΚΥΒΕΤΕ, ΨΗΛΑ  ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ !  ΓΙΑ  ΜΙΑ  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ  ΕΛΛΑΔΑ – ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ -ΠΕΡΗΦΑΝΗ- ΕΛΕΥΘΕΡΗ- ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ - ΚΥΡΙΑΡΧΗ-  ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ  ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ   ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ: «ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΕΛΛΗΝΕΣ». ΓΙΑ  ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΕΝΑ  ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ  ΒΓΑΛΜΕΝΟ ΑΠ’ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΜΕ ΕΝΕΡΓΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΠΟΥ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ  ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η  «ΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΚΤΗ

Γιατί πρέπει και πως θα μεταβούμε από την Έμμεση αντιπροσωπευτική «δημοκρατία»  στην  ΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Ιστορικά το σύστημα της «προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας»  είναι συνέχεια και νόθο  παιδί της αλήστου μνήμης «Βασιλευόμενης δημοκρατίας», που η τότε πολιτική ηγεσία, ύστερα από την επάρατη Απριλιανή δικτατορία του 1967, έφερε, με το Δημοψήφισμα του 1974, ένα νέο Σύνταγμα, που θεωρήθηκε ότι ο τόπος θα εξασφάλιζε ήρεμο πολιτικό και κοινωνικό βίο, πράγμα που θα οδηγούσε τον τόπο και το λαό στην πρόοδο και στην οικονομική του ανάπτυξη πάνω σε στέρεες πια βάσεις για το μέλλον του. Όμως, το  Σύνταγμα αυτό, μπορεί να εγκρίθηκε με το Δημοψήφισμα του 1974 από έναν καθημαγμένο και φοβισμένο λαό, λόγω της επτάχρονης δικτατορίας, αλλά ο λαός αυτός  δεν συμμετείχε καθόλου  στη σύνταξη του Συντάγματός του, όπως θα έπρεπε, αλλά συμμετείχε  μόνο στην ψήφισή του, δίδοντας έτσι ψήφο εμπιστοσύνης εν λευκώ στην πολιτική του ηγεσία που συνέταξε το Σύνταγμα, όπως εκείνη ήθελε, με αποτέλεσμα να μην επέλθουν στην πράξη  οι  αναμενόμενοι καρποί, μολονότι δόθηκαν μεγάλες ευκαιρίες στη Χώρα μέσα στο  αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα των 40 ετών περίπου της μεταπολίτευσης

Αρχικά σημειώνεται ότι το ισχύον Σύνταγμα (1975/1986/2001)  καθιερώνει ως πολίτευμα (άρθρο 1 παρ. 1) την «προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία». Η αστικού τύπου, Έμμεση ή αντιπροσωπευτική  «δημοκρατία», καταργεί  τις Αρχές της ίδιας  της Δημοκρατίας στο πυρήνα τους. Διότι η, Αγγλοσαξονικής προέλευσης, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι σύστημα μιας «Ελίτ» πολιτικών προσώπων, συνήθως επιλογής  της κομματικής νομενκλατούρας  και απέχει πόρρω του αμεσοδημοκρατικού Ελληνογέννητου πολιτεύματος της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας, όπως ιστορικά καταγράφηκε και εφαρμόστηκε στην πράξη, με θαυμάσια αποτελέσματα.    Στο άρθρο 1 παρ. 2 Συντάγματος  καθιερώνεται, ως θεμέλιο του πολιτεύματος η «λαϊκή κυριαρχία», που όμως αυτή, στην παρ. 3 του ίδιου άρθρου, καταργείται, διότι  ενώ ορίζεται ότι «όλες οι εξουσίες  πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους»,  αλλά  «ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». ΤΙ σημαίνει αυτό;  Σημαίνει ότι  το Σύνταγμα,  στις ειδικότερες διατάξεις του, αφαιρεί την εξουσία από τον  κυρίαρχο  λαό και την εκχωρεί στα άλλα θεσπισμένα όργανα του κράτους, πράγμα που αντίκειται στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που για να  εξασφαλίζεται  θα έπρεπε να ορίζει «και ασκούνται από τον ίδιο το  λαό». Ο λαός, με το ισχύον Σύνταγμα, έχει ένα δικαίωμα – Όχι, βέβαια, εξουσία- να ψηφίζει μόνο και από εκεί και πέρα όλα τα κάνουν οι αντιπρόσωποί του,  αντ’ αυτού  και, όχι λίγες φορές,  εναντίον αυτού.

Ο εξουσιαστής συνταγματικός νομοθέτης, που  δεν είναι ο λαός, αλλά η συγκεκριμένη  πολιτική ηγεσία που τότε το συνέταξε,  στα άρθρα από  4 έως  και το 25 του Συντάγματος, σπάζει την Ελευθερία των Πολιτών σε επί μέρους ελευθερίες (ατομικές ελευθερίες-ατομικά- κοινωνικά δικαιώματα), τα οποία η κάθε νομοθετική και εκτελεστική εξουσία μερικώς τα προστατεύει ή και άλλοτε μπορεί να τα παραβιάζει, κατά το δοκούν, διότι το ίδιο το Σύνταγμα δεν εξασφαλίζει γενικότερα την Ελευθερία των Πολιτών, οι οποίοι να θεσπίζουν οι ίδιοι οι πολίτες  τους νόμους τους και όχι μέσω  αντιπροσώπων. Άλλωστε, για να είναι οι Πολίτες πραγματικά  ελεύθεροι, θα πρέπει να μην μπορεί κανένας να τους λέει τι  πρέπει  να κάνουν και τι πρέπει να σκέπτονται. Εντούτοις, με το ισχύον Σύνταγμα, όπως είναι κατασκευασμένο, μάς επιβάλλουν υποχρεώσεις, για τις οποίες  καθόλου   δεν  μας ρωτάνε.

Συγκεκριμένα, στο άρθρο 4 παρ. 1,2 Σ. ορίζεται ότι «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου»  και ότι «έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Αυτά στην πράξη δεν ισχύουν. Όλα αυτά είναι θεωρητικές κατασκευές, χωρίς καμιά πρακτική σημασία και εφαρμογή. Αντίθετα, όλοι οι Έλληνες δεν είναι ίσοι, ούτε έχουν ίσα δικαιώματα. Οι πιο πολλοί Έλληνες είναι τα υποζύγια μιας άρχουσας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Μόνο οι ολιγάρχες, τόσο  της οικονομίας, όσο και της πολιτικής,  είναι ίσοι μεταξύ τους, έχουν ίσα δικαιώματα και αυτοί μοιράζονται τα αγαθά της Χώρας, δίνοντας λίγα ψίχουλα στους πολλούς, οι οποίοι έχουν μόνο υποχρεώσεις και μηδαμινά δικαιώματα. Και τούτο, διότι το Σύνταγμα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας  δεν αναγνωρίζει ότι η εξουσία ασκείται από το λαό, όπως θα έπρεπε να ορίζει. Το Σύνταγμα, για να ήταν πράγματι Δημοκρατικό, θα έπρεπε να ορίζει: «Οι Έλληνες πολίτες είναι ισότιμοι  ενώπιον του νόμων, τους οποίους  θεσπίζουν, εκτελούν και δικάζουν  οι ίδιοι, ως αυτόνομοι, αυτοτελείς και αυτόδικοι». Στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία τους φόρους τους επέβαλαν, τους εισέπρατταν και τους πλήρωναν οι ίδιοι και όλοι οι Πολίτες, που νομοθετούσαν, κυβερνούσαν και δίκαζαν, ενώ σήμερα, στο καπιταλιστικό σύστημα διακυβέρνησης,  τους φόρους τους επιβάλλουν και τους εισπράττουν οι λίγοι κρατούντες, τους οποίους, όμως, πληρώνουν οι πολλοί, δηλαδή τα υποζύγια. Στη Ρωμαιοκρατία, οι λίγοι που επέβαλαν τους φόρους ανέθεταν την είσπραξή τους στους  τελώνες, οι οποίοι έπαιρναν παραπάνω από τους φορολογούμενους, γι’ αυτό και οι τελώνες ήταν μισητοί στο λαό. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα, που, αντί για τους τελώνες, ορίζονται ιδιωτικές εισπρακτικές εταιρίες, οι οποίες είναι σαν τους τελώνες μισητοί στους πολίτες.

Οι ολιγάρχες, ενώ  δεν πληρώνουν φόρους και είναι φοροφυγάδες και φοροκλέπτες, η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, όπως είναι συνταγματικά θεσπισμένη, μπορεί να τους καλύπτει, είτε με νόμους ειδικά γι’ αυτούς, είτε με πράξεις και παραλείψεις της διοίκησης, που δεν εφαρμόζει τους νόμους για τα πρόσωπα αυτά. Δεδομένου ότι στο αστικό, αντιπροσωπευτικό σύστημα διακυβέρνησης ισχύει το δόγμα ότι η μεν οικονομία αποφασίζει, η δε πολιτική εκτελεί, ενώ το αντίστροφο θα έπρεπε να ισχύει, σε μια πραγματικά Δημοκρατική Πολιτεία. Εξάλλου, για τις  χιλιάδες ofshore εταιρίες, πίσω από τις οποίες κρύπτονται συστημικοί φοροφυγάδες, φοροκλέπτες και διακινητές  μαύρου χρήματος,  δεν ισχύει  κανένας νόμος. Είναι υπεράνω των νόμων και αυτό οφείλεται στο διάτρητο Σύνταγμα, που ισχύει.  Επίσης, το ίδιο το Σύνταγμα στο άρθρο 86 του Συντάγματος καθιερώνει την ατιμωρησία  των πολιτικών, γι’ αυτό και μπορούν να διαπράττουν διάφορα εγκλήματα, καλυπτόμενοι πίσω από την ασπίδα του Συντάγματος, που οι ίδιοι το θέσπισαν και οι  ίδιοι το αναθεωρούν, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Συνεπώς,  για  τους οικονομικά ισχυρούς και τους πολιτικούς, δεν ισχύει αυτό που ορίζει το ισχύον Σύνταγμα: «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου»  και ότι «έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Στην πραγματικότητα δεν έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά  ουσιαστικά και τυπικά ολιγαρχικό, που αποφασίζουν οι λίγοι για τους πολλούς και σε βάρος τους.

Το ισχύον Σύνταγμα δεν  εξασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα και εθνική ανεξαρτησία της Χώρας, διότι στο (άρθρο 27παρ. 1 και 2 Σ.) η  Βουλή μπορεί με νόμο που ψηφίζεται με την απόλυτη πλειοψηφία των (151)  βουλευτών α) να μεταβάλλει τα όρια της Επικράτειας και β) Να γίνει δεκτή στην Ελληνική Επικράτεια ξένη στρατιωτική δύναμη, να διαμείνει σε αυτήν και να περάσει μέσα απ’ αυτήν. Επίσης, το ισχύον Σύνταγμα δεν εξασφαλίζει την εθνική μας κυριαρχία και πολιτική μας αυτονομία, διότι με βάση το (άρθρο 28 παρ. 3 Σ) η Βουλή μπορεί με (151) βουλευτές να ψηφίζει νόμο και να «προβαίνει ελεύθερα  σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας», υπό όρους, το περιεχόμενο των οποίων  επαφίεται στην κρίση μόνο  (151) βουλευτών και στην ουσία στην απόφαση του ενός και μόνου παντοδύναμου, στο πρωθυπουργοκεντρικό  σύστημα, πρωθυπουργού και αρχηγού του κυβερνώντος κόμματος, ο οποίος έχει το δικαίωμα να προβαίνει σε διαγραφές βουλευτών, αν τολμούν να παραβαίνουν  την κομματική γραμμή και  πειθαρχία, επιβάλλοντας έτσι τη δική του αυθαίρετη θέληση. Και διερωτάται κανείς:  Μπορεί  η εδαφική ακεραιότητα, η εθνική ανεξαρτησία, η άσκηση της εθνικής κυριαρχίας και πολιτικής αυτονομίας να επαφίεται σε ένα μόνο πρόσωπο, τον πρωθυπουργό ηγεμόνα, με (151) πειθαρχημένα κομματικά και κοινοβουλευτικά στρατιωτάκια;

Το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος, ήτοι το 120, που αντικατέστησε το άρθρο 114 (-1-1-4) του Συντάγματος του 1952,  στην παράγραφο 4 ορίζει: Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Η εν λόγω διάταξη του Συντάγματος, που έγινε αντικείμενο διατύπωσης διαφόρων  απόψεων, καθιερώνει το δικαίωμα και καθήκον  της Αντίστασης του λαού εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία. Έτσι, με βάση τη θεμελιώδη αυτή διάταξη του Συντάγματος και με αφορμή την κατάργηση από τη σημερινή  τροϊκανή   κυβέρνηση  πολλών διατάξεών του, που προστατεύουν τα οικονομικά, συνταξιοδοτικά, ασφαλιστικά,  κοινωνικά  κ.λ.π. δικαιώματα, ο λαός έχει το αναφαίρετο δικαίωμα  να αντιστέκεται και αντιστεκόμενος, δικαιούται, όχι μόνο να αποκαθιστά  στην προτεραία  τους  κατάσταση  τα δικαιώματα που καταργήθηκαν ή παραβιάστηκαν βίαια,  με τις πράξεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά να ανατρέπει κάθε κυβέρνηση και να αλλάζει  το ίδιο το ισχύον Σύνταγμα, που δεν  τού  εξασφαλίζει  τα δικαιώματά  του, διότι ο Λαός είναι κυρίαρχος και κανένα Σύνταγμα, νόμος ή κυβέρνηση δεν μπορεί να του καταργεί ή να του περιορίζει την κυριαρχία του. Άλλωστε το ισχύον Σύνταγμα, ως κατασκεύασμα μιας μεταχουντικής συντηρητικής κυβέρνησης, που έγινε κάτω από βεβιασμένες και ανώμαλες συνθήκες αποκατάστασης της  δημοκρατίας, που είχε καταλυθεί από τη στρατιωτική Χούντα,  δεν προσιδιάζει στην ψυχοσύνθεση και ψυχολογία του Ελληνικού λαού,  ούτε  εγγυάται το Σύνταγμα αυτό τη  λαϊκή κυριαρχία.  Για το λόγο αυτό, το ισχύον Σύνταγμα δεν πρέπει να  αναθεωρηθεί με τη συνήθη διαδικασία της Βουλής, αλλά να συνταχθεί καινούργιο Σύνταγμα, μέσα από μια πανελλήνια συντακτική Εθνοσυνέλευση, που να καθιερώνει ως Πολίτευμα της Χώρας  την «Άμεση Περιφερειακή Δημοκρατία», για την οποία  γίνεται ειδικότερα λόγος  και διεξοδικότερη   ανάλυση στον παρόν  FORUM.